वडवळमधील धार्मिक स्थळे

मात्र त्यांचे समाधान कोणी केले नाही. असेच फिरत असताना त्यांना एकदा इस्लाम धर्मातील काझी, मौलवी भेटले व त्यांनाही बहिरंभटांनी हाच प्रश्न विचारतात. त्यांनी सांगितले, “आधी तुम्ही मुसलमान व्हा, मग तुमची देवाशी भेट घडवून आणू” असे सांगितले. हे ऐकून बहिरंभटांनी धर्मपरिवर्तन केले. सर्व विधी देखील त्या धर्माप्रमाणे केले. नमाज पठण, कुराण वाचन सर्व केले, मात्र लहानपणापासून हिंदू धर्मपद्धतीनुसार सवय लागली होती. त्यामुळे त्यांचे नमाज पठणात मन रमेना. ते पुन्हा हिंदू धर्मात आले. मात्र आता हिंदू व मुस्लिम अशा दोन्ही धर्माच्या खुणा त्यांच्या शरीरावर होत्या, कानाला छिद्रे होती व सुन्ता देखील केलेली होती. आता त्यांना दुसरा प्रश्न पडला, मी हिंदू की मुसलमान ? मग मला देवाची गाठ कशी पडणार ? पुन्हा सद्‌गुरुच्या भेटीसाठी ते सर्वत्र फिरू लागले. फिरत फिरत त्यांना समजले की, “वडवळ येथे सिद्धपुरुष आहेत, तेच आपले समाधान करतील.” मग त्यांनी वडवळ येथे जाण्याचा निश्चय करीत हे गाव गाठले.
इथे आल्यानंतर त्यांनी पाहिले की, एका झाडाखाली एक सिद्धपुरुष बसले आहेत, भोवती भक्तगण आहेत. इतक्यात ‘त्या सिद्धपुरुषानी सरकाळीचा गाडा तयार केला त्याला मुंगळे जुंपले व मोठ मोठे दगड त्यावर ठेवले आणि सर्पाचा चाबूक घेऊन तो गाडा चालवू लागले.’ हे पाहून बहिरंभटांना मनोमन खात्री पटली, हे सिद्धपुरुष नक्कीच आपल्या प्रश्नाचे उत्तर देतील. त्यांनी श्री नागनाथांचे चरण धरत विचारले, “सांगा मी कोण आहे? मी हिंदू का मुसलमान ? माझा देव कुठे, कसा भेटेल ? मला माझेच कळेना मी कोण आहे?’ श्रींनी त्यांच्याकडे पाहिले व शिष्यांना आज्ञा केली. भक्त एकलिंगाने बहिरंभटचा शिरच्छेद केला व शिष्यांनी उखळात बहिरंभटांना टाकून कुटण्यास सुरुवात केली. त्यांचा मांसाचा एक गोळा बनविला. श्री नागनाथांनी त्या गोळ्यावर अग्निसंस्कार करीत जल शिंपडले. पुन्हा बहिरंभट जिवंत झाले. आता त्यांच्या शरीरावर कोणत्याच खुणा नव्हत्या. ना हिंदू ना मुसलमान ! एकदम स्वच्छ शरीर. श्री नागनाथांनी त्यांना विचारले, ‘आता तूच सांग, तू कोण आहेस ते ?’ बहिरंभटाने आनंदाश्रू आणित श्रींचे चरण धरले. त्याला उठवून त्याच्या सर्वांगाला सद्‌गुरुंनी स्पर्श केला अन् बहिरंभटांना एक आत्मिक समाधान लाभले. त्यांच्या प्रश्नांचे उत्तर मिळाले. पुढे त्यांनी श्रींचे शिष्यत्व पत्करून याच ठिकाणी त्यांची सेवा केली व समाधी घेतली. यात्रेमध्ये या समाधीवर ‘खर्गाच्या’ दिवशी धान्याची भाकणूक होत असते, तर खर्गतीर्थाजवळ असलेल्या उखळामध्ये रोगराईविषयी भाकणूक होते.